Pierwsza pomoc

ratunku

szacunku 

dziś bez wytchnienia szukam już tylko szacunku 

ze świadomością, że nie ma innej drogi 

i muszę przyznać, że tylko to jest drogą ratunku 

więc chwyć mnie za rękę i poprowadź 

tym razem prosto 

w odpowiednim kierunku

* * *

Znów spadam

Znów w dół - ta sama droga 

Bez żadnego wahania

Bez zahamowań 

Nie chce mi się krzyczeć 

Nie chce mi się wołać 

Jednak dziś brakuje mi dobrego słowa 

By słowo po słowie 

Od nowa siebie zbudować 

Proszę

Proszę darować sobie te uprzejmości
Proszę się nie bać
Proszę zaczynać
Proszę się nie bać
Nie - nie obawiam się bólu
Proszę powoli acz śmiało - pobudzać i drążyć
Proszę bez zahamowań
Proszę nie mówić, że tak nie wypada
Proszę pobudzać myślenie
Proszę drążyć we wszystkich wspomnieniach
Proszę rozkładać mnie
Na najdrobniejsze atomy
Proszę dodawać - coraz więcej chemii
Bo przecież nie ma trwalszej 
A już na pewno nie ma piękniejszej
Bliskości
Niż bliskość dwóch tak odmiennych od siebie
Osobowości

Kręta droga

Zawsze chciałam iść    

prostą drogą 

ale Ty pokazałeś 

jak ekscytujące bywają zakręty

* * *

To wszystko jest jak

duszenie się i łapanie nowego oddechu, jednocześnie 

Siewca

Dziś jestem bardzo wdzięczna
za to, że
ktoś postanowił wbić się we mnie
mimo zakazu wejścia
poznać dogłębnie
odkryć drogi z napisem "bez przejścia"
i krok za krokiem
zasiewać we mnie
nasiona szczęścia

Zagubiona

Brudne słowa
Czyste myśli
Głośne emocje
Ciche spojrzenia
Mimo lat z każdym dniem
gubię się w tym coraz bardziej
Ale wcale nie chcę szukać
wyjścia

Wspomnienie

Wciskam "STOP"
lecz nie mogę zatrzymać niczego
oprócz wspomnień

* * *

Wszystko staje się możliwe
gdy Twoje oczy
dają mi zielone światło

Zagraj ze mną.

A może by tak raz, zagrać w otwarte karty?
Może znajdźmy naszą kameralną wersję gry w rozbieranego pokera?
I powoli
Bez grama zniecierpliwienia , zdejmijmy z siebie
Wszystkie niedopowiedzenia
Do ostatniej warstwy i bez znieczulenia

Układanka

Bardzo dzisiaj odczuwam brak...czegoś.
Brak kogoś.
Wiele bym dała za spacer czy rozmowę. Ale za bardzo przywykłam, do samotności.
Jednak cały ten dzień powoduje, że czuję tylko coraz większy BRAK.
Brak poczucia bezpieczeństwa.
Ktoś może zapełnić pustkę, uciszyć głosy. Ktoś.
Bo w mojej głowie już dawno pojawił się głos, który krzyczy, że wszystko poszło źle.
Jak można to naprawić?
Oddajcie mi mężczyznę, którego nigdy nie miałam. Oddajcie mi przyjaciół, których zbyt wcześnie straciłam.
Oddajcie spokojne dzieciństwo i troskę, której – nie wiedzieć dlaczego – zabrakło.
Oddajcie to wszystko co utraciłam wbrew mojej woli.
Ja też coś oddam, obiecuję!
Chętnie oddam ból każdego rodzaju.
Oddam gorzkie lekcje życia.
Oddam strach i poczucie niedowartościowania.
Oddam to poczucie, że tak naprawdę nie wiem kim jestem gdy patrzę w lustro.
Oddam to wszystko w zamian za brakujące elementy układanki.

To jest wojna.

Dzisiaj znowu mam ochotę na bycie tylko ze sobą.
Nie żeby mnie to jakkolwiek dziwiło. W ostatnich dniach to częste zjawisko, że
mój mózg chce pobyć w samotności by toczyć ze sobą wojnę domową.
Nie pytaj mnie:
Dlaczego mam zły humor.
Dlaczego milczę
Dlaczego wybucham płaczem.
To tylko emocje wojenne. 

Szczęśliwa dziewiątka

Chodź.
Podejdź jeszcze trochę bliżej.
Porozmawiajmy. Po tylu latach, porozmawiajmy.
W końcu dorosłam. Dziękuję.
Bo nikt inny tak nie nauczył  mnie życia. Nikt inny nie pokazał takiej prawdy.
Bo nie wiem, czy Ty to wiesz, ale prawdy bywają różne.
Ty pokazałaś mi najprawdziwszą.
Pokazałaś, że to boli.
I muszę przyznać, że początkowo pomyślałam (omylnie), że boli wszystko. 
Miałaś rację. Dorosłam. Zrozumiałam.
Już nie ma we mnie złości. Bo może nigdy jej tak naprawdę we mnie nie było.
Bo jak można złościć się czy nienawidzić, jeśli się kogoś tak prawdziwie...
Bo wiesz, w tym stosie kłamstw coś musiało być prawdziwe i szczere.
Więc szczerze
Dziękuję.

„S”

Nie chcę się przyznać, bo to jest chyba najtrudniejsze.

Tak po prostu powiedzieć, że może – ale tylko może – nie jestem...

nie jestem tak samodzielna, tak silna i wszystkie te słowa na „S”.

Bo jakoś tak dziwnie i trudno się przyznać, że jednak to tylko maska i jednak czegoś brakuje.

Przyznać się, że...

Odczuwam nieustanny brak

Potrzebę

Tęsknotę

A jeśli już mają mnie określić słowa na „S”

to tylko strach i samotność.